تاب بنفشه

تاب بنفشه می دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می درد خنده دل گشای تو
ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز
کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو
من که ملول گشتمی از نفس فرشتگان
قال و مقال عالمی می کشم از برای تو
دولت عشق بین که چون از سر فقر و افتخار
گوشه تاج سلطنت می شکند گدای تو
خرقه زهد و جام می گر چه نه در خور همند
این همه نقش میزنم از جهت رضای تو
شور شراب عشق تو ان نفسم رود ز سر
کاین سر پر هوس شود خاک در سرای تو
شاه نشین چشم من تکیه گه خیال تست
جای دعاست شاه من بی تو نباد جای تو
خوش چمنیست عارضت خاصه که در بهار حسن
حافظ خوش کلام شد مرغ سخن سرای تو

منزل ویران

گر از این منزل ویران به سوی خانه روم
دگر انجا که روم عاقل و فرزانه روم
زین سفر گر به سلامتبه وطن باز رسم
نذر کردم که هم از راه به می خانه روم
تا بگویم که چه کشف شد از این سیر و سلوک
به در صومعه با بر بط پیمانه روم
اشنایان ره عشق گرم خون خون بخورند
ناکسم گر شکایت سوی بیگانه روم
بعد از این دست من و زلف چو زنجیر نگار
چند و چند از پی کام دل دیوانه روم
گر ببینم خم ابروی چو محرابش باز
سجده شکر کنم وز پی شکرانه روم
خرم ان دم که چو حافظ به تولای وزیر
سر خوش از میکده با دوست به کاشانه روم

الهی

الهی نگویم چنین وچنان بایدم 

              تو ان ده که ان شایدم                        
                           

دریای نا پیدا

ندیم ومطرب و ساقی همه اوست

خیال اب و گل در ره بهانه

بده کشتی می تا خوش برانیم

از این دریای نا پیدا کرانه

وجود ما معمایی است حافظ

که تحقیقش فسون است و فسانه